Vandaag zijn we naar ons eerste project geweest waar we vrijwilligerswerk hebben gedaan. We zijn naar Kampala school of physically handicapted geweest. Hier verblijven 170 kinderen die een lichamelijke, maar ook mentale handicap hebben.

De heenreis was al een hele grote ervaring. We gingen namelijk met de bodaboda. Dit is een scooter waar je bij de bestuurder achterop gaat zitten en die jou dan naar je bestemming brengt. Wij zagen ze al geregeld rijden en waren door hun manier van rijden een beetje angstig om achterop te springen. Maar goed Frank en Yoris gaven ons geen keus en stuurden ons met een veel te grote helm achterop de boda.

Aangezien er overal gaten, kuilen en mega grote hobbels in de weg zitten was dit een typisch Oegandees ritje. Rakelings langs auto’s en stoepjes en bijna uit de bocht vliegende snelheden. Het schijnt te wennen volgens Yoris....

Na de rit kwamen we aan op de school, niemand van ons was nog nooit zo geweldig begroet en ontvangen als daar. Ze kwamen gelijk naar ons toe, wilde ons knuffelen en pakte onze hand. Het was hartverwarmend! Toch voelde het op sommige momenten ongemakkelijk, omdat ik het in Nederland niet echt gewend ben.

We kregen een rondleiding over het project. Het was een andere dag dan normaal, want ze waren alles aan het schoonmaken voor het hoge bezoek wat ze morgen verwachten. Namelijk mensen vanuit de VN. Alle lokalen werden van top tot teen aangepakt en iedereen hielp mee.

Maar je zag ook echt allerlei kinderen met handicaps. Kinderen zonder benen of armen, kinderen met verbrandde lichaamsdelen, kinderen met het syndroom van down, kinderen met authisme (ja dat wordt hier gezien als handicap), kortom er liep echt vanalles rond in allerlei leeftijden.

Na de rondleiding gingen we twee uur lang knutselen met zo’n 70 (!) kinderen. We hadden zelf allerlei stiften, kleurpotloden, stickers en papier meegenomen. Het was een mega grote drukte, maar wat vonden de kinderen het leuk! Ze kwamen naast je zitten en je moest iets tekenen of hoedjes vouwen voor ze. Ook de meegebrachte ballonnen en muziekbox waren een groot succes, vooral toen ze ontdekten dat je die ballonnen ook stuk kon trappen.

Na de knutseluurtjes gingen we met 6 kinderen naar de locale markt in de buurt. Hier gingen we boodschappen halen voor het gerecht wat wij gingen koken s’middags. We reden in een soort taxibusje (oud VW-busje) daar naartoe. Waar normaal maar 8 personen in kunnen, gingen we vandaag met 17 (!!!) personen in dat busje. Als je denkt dat iets niet past, dan past het in Oeganda zeker wel.

Met de gekochte boodschappen gingen we s’middags Nederlands koken. En wat hadden wij bedacht, jawel spaghetti. Hoe Nederlands wil je het hebben. Het was een pasta vol met verse groenten. De kinderen hebben meegeholpen met snijden en klaarmaken en kregen daarna een bord met die Nederlandse spaghetti. Ze vonden het heerlijk en omdat we genoeg hadden kregen ze nog een beetje. Sommige likten echt hun borden leeg. Na het eten zei iedereen ook: “thank you for cooking, it was delicious”. Dat was toch wel leuk om te horen, vooral omdat we het moesten klaar maken in een overdekt stoffig hok, waarvan het bankje de snijplank was.

Nadat alles opgeruimd was gingen we met de boda weer terug naar het guesthouse. Het had heel veel geregend vandaag dus de wegen waren lekker glibberig. Nog enger dus achterop die boda.

Gelukkig heeft iedereen het overleeft en stond er een heerlijk bord met patat en lever voor ons klaar.....