Vandaag gingen we weer naar ons tweede project om vrijwilligerswerk te gaan doen. Dit keer naar de straatjongeren van Kampala. Hier komen de straatjongeren tussen de 6 en 16 jaar naartoe tussen 9 uur en 14 uur. Hier krijgen ze normaal gesproken een ontbijt, wat onderwijs en een flinke lunch, daarna gaan ze de straat weer op.

Vandaag stonden we weer om 7 uur op. Het ontbijt komt inmiddels wel mijn neus uit! Iedere dag is het een boterham met pindakaas of pasta. Verder beleg hebben ze hier niet. (Balen). Dat worden drie láange weken.

Daarna gingen we weer op de boda richting het project. Blijft toch wel een hele ervaring! Ik zat bij diezelfde man als gister en hij herkende mij zelfs ook! Ik moest ook persee bij hem achterop zitten.

Toen kwamen we aan op het project. De jongeren waren er al en waren bezig met bijbel lezen en bidden. Wij kregen ondertussen een rondleiding over het project. Er waren twee (school)lokalen en een eetzaal.

Wij hadden wat spellen bedacht die wij met de kinderen zouden doen. Ik had een zak met spekjes mee en daarmee gingen we spekhappen. Ze vonden het ge-weldig!!

Daarna hadden we een verf- en kleur uurtje. We hadden vingerverf meegebracht en kleurboeken. Ze vonden het super leuk en ik heb ze ook echt niet gehoord. Zelfs de jongens van 15 waren allerlei kleurplaten aan het kleuren. Ook grappig om te zien dat alles wat ik verfde (yep, ik heb ook gekleurd en geverfd) zij ook na gingen doen.

Daarna hebben we de Chinese muur gespeeld en Anne-Maria koekoek. Je zou denken dat ze dat super kinderachtig vinden, maar hun vonden het allemaal zo leuk!

Daarna gingen we nog wat dansen en kwamen de bellenblazen uit onze tas tevoorschijn. Ze hebben de rest van de tijd alleen maar bellen geblazen. Ze zijn echt zo tevreden met alles wat je hen geeft en biedt. Ook als je het vergelijkt met de Nederlandse kinderen. Een Nederlandse jongen van 15 zal niet zo snel met een bellenblaas rondlopen, maar zijn alleen maar tevreden met de nieuwste editie van FIFA.

Na al dat dansen en spelen kregen ze de lunch. Toen werd Isaac naar voren geroepen en die bedankte ons voor het komen en de leuke dag die ze gehad hadden. Hij bedankte de vrijwilligers voor het werk wat ze leverde en de kokkin voor het eten. Het was echt een tranentrekker. Het kwam echt uit de grond van zijn hart.

Ze kregen een diep bord met daarin echt mega veel rijst, een aardappel, een grote schep bruine bonen, een stukje vlees en kool. Het was een diep bord met echt een grote berg erop. Echt alles ging op! Toen ze nog meer mochten ging ook dat op of ze verdeelde het onder elkaar. Als er toen nog over was, zag je de boterhamzakjes tevoorschijn komen en schepten ze daar al het overgebleven eten erin. Dit was namelijk hun laatste maal van de dag, dus bewaarde ze dat voor vanavond. Echt bizar om te zien hoe hun daarmee omgaan.

Wat wel echt super aandoenlijk was, was dat de kleine Santos van anderhalf jaar zijn bord na het eten terug bracht naar de keuken.

Toen alles opgeruimd was, was het tijd om te gaan. De jongeren gaven ons allemaal een hand en zeiden: “thank you for today”. Zo ontzettend dankbaar waren ze.

Toch was het heel dubbel om weg te gaan, omdat je weet dat wij terug gaan naar ons guesthouse. De jongens daarin tegen gaan de straat op en dan hoop je maar dat ze voor vannacht een goede slaapplek kunnen vinden en dat ze het overleven. Want ‘s avond is het echt gevaarlijk in Kampala.

Op dit project hebben we ook kleding achtergelaten voor de jongens. Hier zullen ze ontzettend blij mee zijn, aangezien de kleding nu allemaal gaten, vuiligheid en afgescheurde mouwen of broekspijpen bevatten.

Dit was wel een hele indrukwekkende dag voor ons allemaal.