Nou daar sta je dan, vol adrenaline op het treinstation in Brussel te wachten tot je de trein in mag. Het was zeer vroeg toen we vertrokken vannacht, half vier. Niet bepaald iets voor mij.

Laatste groet aan mijn moeder en daar ging ik dan, helemaal alleen op weg naar dat verre Afrika. Stiekem was ik toch wel een beetje zenuwachtig, drie weken lang weg van huis en optrekken met 5 andere meiden die ik niet kon. Hoe zou dat gaan?

Op Schiphol kwam ik gelukkig snel door de koffercontrole en douane heen. Nu eerst de meiden ontmoeten en dan afwachten op dat moment dat je mag boarden.

Dat moment van boarden kwam al snel en toen kwam de lange zit van bijna 11 uur. Eenmaal in Entebbe geland rook je de kruiden al bij het moment van uitstappen. Ook de muggen heette je van harte welkom.

Na de visa controle stond daar Charlie, de taxichauffeur die ons naar het huis zou brengen waar we gaan verblijven. De autorit zelf zal ik niet snel vergeten. Man man man wat stond ik een angsten uit. Ik heb geen enkel verkeersbord gezien en verkeersregels zelf hebben ze nooit geleerd. Iedereen rijdt op een onverlichte weg met groot licht, zelfs tijdens het passeren. Mensen en dieren die ineens oversteken, grote gaten in de weg en scooters met 3 man achterop die aan de verkeerde kant inhalen. De enige die lol had was Charlie, die vond al die bange gezichten maar al te leuk.

Eenmaal in het huis, hadden we een korte rondleiding gekregen en daarna gingen we al snel slapen. Met zes meiden op de kamer, een soort kampgevoel van vroeger. Morgen zien we Oeganda bij daglicht, spannend!