Laatste vrije dag en terugreis

Vrijdag hadden we een lekkere vrije dag. Het was echt een super mooie ochtend, de zon scheen al krachtig en de lucht was strakblauw. Lekker buiten ontbeten.

Vandaag hadden we plannen om naar een zwembad te gaan. Frank gaf ons de tip om naar Cassia lodge te gaan. Dit is een hotel bovenop een berg met echt een top uitzicht over Lake Victoria en Kampala.

Ik had nog een was in de wasmachine zitten en die wilde ik nog even ophangen voordat we zouden gaan. Het zou nog 15 minuten duren, ik na 15 minuten kijken, gaf die nog 13 minuten aan. Uiteindelijk was die bijna een uur later klaar dan gepland. Super zonde van de tijd natuurlijk.

Nadat alles uiteindelijk opgehangen was, gingen we op de boda naar het hotel. Het was een halfuur rijden daar naartoe. Toen we daar aankwamen, waren we toch een beetje sprakeloos van het uitzicht. Frank had inderdaad niet gelogen, het was echt heel mooi.

Toen we aan het zwembad lagen en onze eerste duik gemaakt hadden, zagen we aan de overkant van het meer enorme regenbuien onze kant opkomen. En jawel, binnen 10 minuten kwam het met bakken uit de lucht. Normaal duurt een bui ongeveer een halfuur. Dit keer duurde het de hele middag.

We zijn maar wezen lunchen binnen in het hotel en besloten na 2 uur toch maar om naar het huis terug te gaan. Met de boda was geen optie omdat het nog steeds regende, dus we besloten een uber te bestellen. Nadat we halverwege waren, zei de chauffeur dag hij een lekke band had en of we even de auto uit wilde gaan. Hij liet zijn band even checken en was binnen 2 minuten weer weg. Alleen liet hij ons staan. We hebben toen maar wat boda’s aangehouden en daarmee verder gegaan.

‘S avonds hebben we met zijn alle pizza besteld en hebben we nog een gezellige dag gehad.

Zaterdag, de dag dat ik weer naar huis zou gaan. De dag begon weer mooi en warm. ‘s Middags hadden we met zijn vieren bij Java’s geluncht en daarna ben ik met Laura teruggegaan naar het guesthouse waar we eerst verbleven. Hier hebben we even met Anne en Thijs bijgekletst en heeft ze onze boardingpassen geprint.

Weer terug in het huis hebben we de voorbereidingen gemaakt voor de barbecue. We gingen met de vrijwilligers uit het huis en met Frank en Joris gezellig barbecuen.

Om 7 uur zat het voor mij erop en werden Laura en ik opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Het afscheid was toch ook met een traan. Vooral met de meiden waar ik 3 weken mee ben opgetrokken, we hebben echt een goeie band opgebouwd en als dan het moment komt van afscheid nemen is dit toch altijd rot!

Op het vliegveld konden we snel boarden en begon de lange reis naar huis. Om 6 uur Nederlands tijd kwam ik aan op Schiphol. Toen had ik een halfuur om over te stappen op mijn vliegtuig richting Brussel. Dit was nog een hele uitdaging. Het was helemaal aan de andere kant van Schiphol en weer moest ik door de tassencontrole en de paspoortcontrole. Net op tijd kwam ik aan bij het vliegtuig. Na 20 minuten in de lucht gingen we weer landen. Op Brussel stonden Jeroen en Gerlise al te wachten.

Het eerste wat in mij opkwam toen ik in het land was, was hoe koud het hier wel niet is. Het is zo’n 20 graden verschil. Ook hoe geregeld en gestructureerd hier alles is, is best saai eigenlijk. De chaos die in Kampala aanwezig was, was toch wel erg interessant en was is ook snel aan gewend.

Ik ga zeker terug naar Afrika, dat is iets wat ik zeker weet!

Weebale nnyo Oeganda!

KSPH

Woensdag en donderdag hebben we vrijwilligerswerk gedaan bij de gehandicapten school.

Woensdag mochten we uitslapen en hoefden we pas om 10 uur op het project te zijn. Het was zo’n 10 minuten lopen dus hoefde we niet op de boda.

Toen we daar aankwamen zaten alle kinderen in de les dus werden we niet gelijk omarmd enzo. We moesten nog even wachten op Omar, die ons zou begeleiden deze twee dagen. Toen hij arriveerde gaf hij ons 3 opties om te doen. We moesten ons sowieso opsplitsen. We konden helpen bij de Fysio, bij de nurse of bij Omar in het kantoor om kinderen te helpen met spellen voor hun mentale ontwikkeling.

Ik had gekozen voor de nurse omdat de rest mij niet zo leuk leek. Toen ik aankwam bij de “verpleegpost” stond zuster Eva al klaar om mij te ontvangen. Dit was echt leuk! Ik kreeg een rondleiding door het ‘huisje’ en ze vertelde me wat over het dagschema en wat ze zelf dagelijks doet. De kinderen kunnen ‘s ochtends om 8 uur naar de post komen om hun wondjes te verzorgen. Dit kan verschillen van een simpel schaafwondje tot een wond die dagelijks verzorgd moet worden ivm amputaties. Meestal zijn het wel wondjes die de kinderen oplopen omdat ze zijn gevallen.

Toen ik aankwam zaten er geen kindjes omdat de wonden op vaste tijden worden verzorgd, tenzij er een noodgeval tussendoor komt verzorgd Eva het meteen. Het wondje wordt dan gedesinfecteerd met een soort desinfectant. Daarna wordt er op een gaasje wat jodium gedaan en dat wordt ‘vastgeplakt’. Op dat moment gaan de meeste kinderen huilen of gillen omdat dat super erg prikt.

Om half 11 hadden we al theepauze. We moesten naar de staffroom en daar kreeg je een kopje oplosthee. Ik had vriendelijk bedankt omdat ik het de vorige keer ook geproefd had en dat had echt een hele aparte smaak.

Na de break ging ik weer terug en ging ik samen met een stagiair de lokalen langs om te vragen of er iemand de professor wilde zien donderdag. De professor komt 1 keer per week langs en die behandeld de kinderen die de nurse zelf niet kan behandelen. Hij onderzoekt ze en schrijft medicijnen voor of stuurt ze door naar het ziekenhuis bij ernstige symptomen.

Uiteindelijk hadden we 2 kinderen die de professor wilde zien. Daarna wilde Zuster Eva mij meenemen naar de apotheek om wat spullen te kopen. Ze had zich helemaal omgekleed en we gingen naar het kantoor om geld te vragen voor de spullen. Er was blijkbaar toch een probleem want ineens gingen we toch niet meer want het kon allemaal niet en er was geen geld en ik snapte er helemaal niks meer van. Ik liep maar achter haar aan en ik zag wel wat ze ging doen. Ze liep terug naar de post en ging alles schoonmaken want er zou ‘hoog’ bezoek komen. Ik ging maar meehelpen met schrobben. Ze maakten niet eens schoon met een doekje maar met een stukje verbandmateriaal. Alle muren moesten geschrobt worden en de ramen gelapt. Uiteindelijk zag je totaal geen verschil, maar zuster Eva was tevreden.

Daarna ging ik lunchen. Ze serveerde pocho met beans. Ik was op dat moment toch wel erg blij met een platgedrukte Snelle Jelle in mijn tas en rijstwafels van Snack a Jack.

Na de lunch hoefde ik niet terug naar de nurse. Ik ging samen met Beau naar de klassen en we vroegen of we erbij mochten zitten. Dit mocht van de juffrouw en we hebben toen een spelletje gedaan met 4 kinderen.

Om half 4 gingen we naar huis. De ervaringen waren verschillend onder ons. We houden namelijk niet zo erg van kwijlende en snottende kinderen die je omhelsen. De kinderen voelen zich namelijk heel vrij om met hun natgekwijlde shirt je helemaal beet te pakken. Ik ben een hoop gewend in de zorg, maar dit vond ik toch niet erg lekker.

‘Savonds hebben we met alle vrijwilligers heerlijk gegeten bij restaurant mediteraneo. Dit was erg gezellig en we gingen met de uber terug naar het huis.

Donderdag mochten we weer om 10 uur beginnen. We splitsten ons weer op en ik ging weer naar de nurse. Toen ik daar aankwam zat de kleine Latanja alweer buiten op het bankje. Dit is de kleindochter van de nurse die daar samen met haar moeder woont. Zij is verder een gezonde 2 jarige die echt al uitstekend Engels spreekt. Ik heb een tijdje met haar gesproken buiten op het bankje en ze liet vol trots haar net gelakte nagels aan mij zien.

Na de pauze moesten we wachten op de professor. Hij zou er om 11 uur zijn. Dit werd uiteindelijk 1 uur smiddags. Twee uur lang gewacht en ik kon niks doen. Ik verveelde me echt kapot, maar ik kon echt niks doen als ik het aan de nurse vroeg. Toen de professor kwam moest ik weg om te lunchen om daarna te gaan zwemmen met 12 kids. Ik heb dus uiteindelijk niks kunnen doen die dag.

Na de lunch gingen we naar het zwembad bij de universiteit. Tijdens de rit zat ik naast 1 van de begeleiders, Ibra. Hij vertelde wat over zijn achtergrond, waar hij vandaan komt en wat hij deed in het dagelijks leven. Was een leuk gesprek. Ik heb hem uiteraard nog wat Nederlandse woorden geleerd, maar het enige wat hij heeft onthouden van de hele lijst was: doei en mooi meisje. Vooral het laatste is iets wat iedereen hier altijd onthoud!

Het zwemmen was toch wel erg leuk. De meeste kinderen konden zelfstandig zwemmen in een zwemband en konden staan. Er was 1 jongen met het syndroom van down en die durfde niet het water in. Ik stimuleerde hem en op een gegeven moment durfde hij wel met mij het water in. Hij was zo angstig dat hij zijn armen en benen heel krampachtig om me heen sloeg. Ik kreeg hem ook echt niet los, hij was zo sterk! De begeleiders hielpen mij met het losmaken. Toen hij eenmaal los was zwom hij op een gegeven moment lachend rond en wilde hij er niet meer uit. Na een halfuur hadden de kinderen het ijskoud en gingen ze eruit.

Ze kregen allemaal een stuk ananas en gingen daarna met een busje terug. Wij gingen daarna boodschappen doen en gingen met de boda naar Garden City. We aten soep met stokbrood en zelfgemaakte kruidenboter.

Beau ging thuis onze kruidenboter maken. Nou de kruiden proefde je niet echt want Beau heeft er 4 tenen knoflook ingestopt. Hahaha. Maar wat was het lekker!!

‘s Avonds wilden we bijna naar bed toen we ontdekte dat er een leiding was gesprongen in de badkamer. Alles stond blank! Wij snel emmers eronder en de slang die afgebroken was dubbelgeknepen zodat het er niet meer uitspoot. Wij aan de bewaker gevraagd of hij de hoofdkraan uit wilde zetten zodat de tank niet meer vol zou lopen. Uiteindelijk liep die niet meer zo hard af en hebben we een constructie gemaakt zodat het droog bleef!

Snachts zou ernog een vrijwilliger aankomen en ze vroegen of wij hem wilde ontvangen. Om 12 uur snachts schrok ik wakker van het hek wat openging, ik had namelijk de wekker later gezet omdat ik Bram pas om 1 uur had verwacht. Laura en ik snel naar de voordeur en Bram een beetje wegwijs gemaakt. Daarna gingen we toch maar slapen.

Vrijdag hebben we een vrije dag en zaterdag ga ik naar huis.

Streetboys

Maandag en dinsdag zijn we met Paulinemee geweest naar de streetboys of Agape!

We vertrokken maandag om half 9 op de boda naar de streetboys. Toen we daar aankwamen waren er al een aantal boy’s gearriveerd. Ze begonnen de dag met bidden en dankten God voor hetgene waar ze dankbaar voor waren wat ze in het weekend hadden meegemaakt. Dit was toch wel een kippenvel moment weer. Soms kwamen er hele verhalen waarvan je later dacht: wat heeft hij nou eigenlijk allemaal gezegd.

Daarna kregen ze hun ontbijt. Een kop thee met een boterham. Na het ontbijt begon de les. Uncle Phillip gaf les aan de jongste kids en Paulinegaf les aan de oudere kids. Beau en ik zaten bij uncle Phillip in de les, ik moet zeggen dat ik bij sommige dingen ook nog na moest denken. Kortom: je bent nooit te oud om iets te leren. Ze krijgen iedere dag Engelse les en rekenen. Je merkt ook echt dat die kinderen echt niet dom zijn want ze pikken het heel snel op!

Na de les gingen we activiteiten doen. Wij hadden ballonnen meegenomen en deden die om hun enkel en gingen ballontrappen. Dit was echt dikke lol! Daarna wilden hun het weer het spel Annemaria Koekoek doen (of zoals hun het zeggen: Annemaria Koekeloe). Ze zijn echt dol op dit spel. Ze waren het ook niet vergeten dat wij de eerste keer dit spel met ze deden.

Na Annemaria Koekeloe gingen we touwtrekken. Paulinehad van thuis een groot, dik touw meegenomen. De partijen werden gemaakt en het spel kon beginnen. Nou ze waren me toch fanatiek! Het was echt dikke lol!

Helaas ging het daarna regenen en konden we niet verder. Op maandag wassen ze zichzelf meestal en ook hun kleren en laten dit drogen door de zon, dit kon nu niet helaas. Ze vonden het ook echt jammer!

Het eten was gelukkig bijna klaar dus konden ze aan tafel. Na het bidden werd er opgeschept: pocho met bonen. Het is een soort maispap met bonen. Ik heb het ook geprobeerd, maar ik vond het echt niet lekker. Gelukkig had ik een gesmeerde boterham mee.

Na de streetboys gingen we naar het boyshome met Pauline. Hier zitten ook straatkinderen alleen die worden 24/7 opgenomen in dat huis, met onderdak en eten. Ook hier krijgen ze les.

Toen wij aankwamen werden we al enthousiast ontvangen! We hebben een rondleiding gekregen van Pauline en daarna hebben we spelletjes gedaan met de kids. We verbleven hier maar kort, maar het was reuze gezellig!

Daarna gingen we met ons vieren boodschappen doen bij Gardens City. We moeten in het doingoood huis zelf koken dus we moesten onze eerste maaltijd in elkaar flansen. Dit duurde toch wel langer dan ik dacht tot we erover uit waren! Uiteindelijk werd het een broodje kip met een salade!

Dinsdag was het echt super slecht weer in Kampala. ‘s Nachts begon het al met regenen en het stopte pas rond een uur of 12. Het was echt drama! We konden ook niet met de boda want alle zandwegen waren veranderd in stromende rivieren. We hebben gewacht tot een uur of 10 in de hoop dat het was droger werd, maar helaas. We zijn uiteindelijk met de uber naar het project gereden. Dit is een soort taxi hier. We zaten met ons vieren op de achterbank, dat was lekker krap en was nog een uitdaging ook! Maar het was gelukt!

Toen we aankwamen waren er helaas nog maar 3 kinderen. Een halfuurtje later kwamen er nog 3 helemaal doorweekt binnen. Echt super zielig! Uiteindelijk zaten er 10 doorweekte kinderen in het huis!

Ze begonnen wel met het ontbijt en mochten weer zeggen waar ze dankbaar voor waren. Ondanks het slechte weer waren ze dankbaar dat ze nog leefde en dat God hen had bewaard en naar Agape had gebracht!

Na het ontbijt gingen we met ze kleuren en knutselen en hadden we spellen meegenomen. We hadden Halli Galli en Yenga meegenomen! Ze vonden het echt super tof en waren ook heel fanatiek! Alle tekeningen die er goed uitzagen werden op de muur gelijmd.

Daarna kregen ze weer lunch, hetzelfde als gister dus ik was blij met mijn gesmeerde boterham met pindakaas. Na de lunch waren we vrij en hebben we weer boodschappen gedaan. Dit keer ging het vlotter. Op de planning stond namelijk: pannenkoeken. We hadden wat bacon, kaas en appel gekocht voor erop en gingen al vrij vroeg aan de slag. Dit was toch wel een geslaagde maaltijd! Om het beslag te maken hebben we de blender van Frank gebruikt en wat was hij er blij mee dat de blender eindelijk een keer werd gebruikt!

Savonds hebben we rummikub gespeeld met ons vieren en zijn we vroeg naar bed gegaan.

Woensdag en donderdag zijn we naar de gehandicapten school geweest, daarover later meer!

Weekend in Kampala

Afgelopen vrijdag, zaterdag en zondag hadden we vrije dagen.

Vrijdag hebben we met elkaar nog heerlijk geshopt met elkaar op zoek naar souveniertjes. Op de boda naar een markt en daar weer lekker afdingen. Iets leuks op het oog hebben en dan flink discussiëren over de prijs. Ik ben er van gaan houden, al was het in het begin ongemakkelijk. Nu loop ik weg als ik het niet krijg voor de prijs en dan zie je ze toch wel een beetje twijfelen. Het is hier normaal om af te dingen dus ik schaam me er ook niet echt voor. Ik zie ze namelijk toch nooit meer.

Na het shoppen zijn we met zijn alle door het drukste gedeelte van Kampala naar de supermarkt gelopen. Rugzak op je buik en zorgen dat je elkaar niet uit het oog verliest. Bij de supermarkt wordt je helemaal gefouilleerd en worden je tassen gecontroleerd. Alsof je bij de douane op Schiphol staat, ongelofelijk!

Daarna wezen lunchen met zn alle. Nou het duurde echt mega lang voordat je eindelijk je bestelling kreeg. Alles gaat hier ontiegelijk traag en ze snappen sommige dingen echt niet. Vraag je bijvoorbeeld om extra ui bij je bestelling en dan staan ze je echt aan te kijken van: wat doe jij nou? En dan moet je 3x vertellen wat je nu precies wilt. Super irritant!

Ook hadden we nog een bedankje gekocht voor Frank en Joris!

‘S avond zijn we wezen uiteten bij Mediteraneo en hebben we flink veel cocktails gedronken. Uiteindelijk hebben we een voorgerecht, hoofdgerecht en een aantal cocktails voor nog geen 30 euro!

Op de terugweg heeft Charlie, onze chauffeur, ons opgehaald en thuisgebracht. We hebben hem toen eens wat woorden Nederlands geleerd, nou dat was toch ook wel lachen!

Zaterdag was onze verhuisdag. Inge en Marlou gingen naar huis en wij werden verhuisd naar het doingoood huis een stukje verderop. Dat was toch wel een beetje wennen om ineens in een ander huis te zijn.

‘S middags hebben we nog wel met zijn alle geluncht bij een gezellig tentje. Helaas waren de bodadrivers dit keer niet zo aardig, want de eerste zetten ons totaal op de verkeerde plek af en reden daarna keihard weg. En toen we andere bodadrivers hadden die ons wel op de goeie plek brachten kregen we onenigheid over de prijs. Toen zijn we gewoon naar binnen gelopen in de hoop dat ze later weg zouden zijn.

Na de lunch hebben we afscheid van elkaar genomen en gingen we allemaal terug. Dit was echt een raar moment omdat je ze vanaf dat moment niet meer zou zien.

‘S avond aten we met de meiden van het doingoood huis. Daarna vroeg naar bed.

Zondagochtend ben ik met Laura naar de Watoto Church geweest. Dit is een grote kerk in Kampala. Het was echt super druk en het was een hele ervaring om dat mee te maken. Het ging zoooo anders dan in Nederland. Maar ik had de hele dienst kippenvel. Die mensen beleven alles zo intens! Je zag echt dat het uit het diepst van hun hart kwam.

De rest van de dag hebben we wat spelletjes gespeeld en gechillt en ‘s avonds met zijn alle gegeten.

Maandag tot donderdag gaan we weer vrijwilligerswerk doen, maar daarover later meer!

Safari

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt. Maar ik zat een aantal dagen zonder WiFi. Dit word ook een lange blog!

Dinsdag tot donderdag zijn we op safari en chimptracking geweest.

Dinsdag vertrokken we om half 8 met een busje, het was zo’n 4 uur rijden. Onderweg blijft er toch nog veel te zien, iedere keer verbaasd het je weer.

Na 4 uur kwamen we aan bij het reservaat waar ze neushoorns hielden. Deze mensen probeerde ze weer een beetje te fokken om ze later weer terug te zetten in het wild. Dit omdat de neushoorns in Oeganda met uitsterven worden bedreigd. We konden zo dichtbij komen, we stonden op zo’n 8 meter afstand van wilde neushoorns. Ook lag er een heel klein neushoorntje bij die eind augustus was geboren. Het was zo gaaf om zo dichtbij te komen bij die wilde dieren!

We hebben daar geluncht en zijn daarna doorgereden naar onze slaaplocatie.

Paul, onze chauffeur, verteldde onderweg nog een hoop over de omgeving. Toen we aankwamen op de locatie was het wel even slikken. Het waren van die traditionele ronde hutjes met bedden. Zeer primitief allemaal en er liepen ook echt overal insecten. Toen we ‘s avonds gingen slapen zag je ook echt kakkerlakken lopen, sprinkhanen, bedwantsen, muizen en spinnen. Super smerig, maar andere opties hadden we niet. Dus we moesten het er maar mee doen.

De volgende ochtend konden we niet naar de toilet want die zat vol met mieren die zo je schoenen in liepen en je ook echt beten. Deed echt zeer gewoon. Je moest ze echt van je afslaan!

Toen we hadden ontbeten reden we naar het park (zo’n 4000 km2 oppervlakte) daar gingen we de chimptracking doen. Je ging de jungle in met een gids op zoek naar chimpansees. Dit was echt super vet, je had niet de garantie dat je ze zou gaan vinden maar na een kwartier vonden we er al 1 in de boom. We waren echt super dichtbij en die aap bleef ook gewoon lekker zitten. Daarna klom die de boom uit en liep vlak langs ons heen opweg naar een andere boom.

We liepen een stuk door en kwamen al snel een hele boom vol met chimpansees tegen. Het is ook echt een kippenvel moment als je ze in de verte lawaai hoort maken en tegen de bomen aan slaan. (Dit is hun manier van communiceren). Toen we onder die boom stonden konden we hele mooie foto’s en filmpjes maken. Het was echt super gaaf tot het moment dat we ineens wat druppels voelde en er ineens allemaal drollen naar beneden kwamen. Helaas houden apen niet echt rekening met het feit dat er weleens mensen onder de boom zouden kunnen staan, dus belandde er vol op Mn hoofd een lekkere apendrol. Echt super smerig, maar wat hebben we erom gelachen.

Ik voelde me echt super smerig, maar volgens Paul moesten we eerst naar onze volgende locatie rijden (the red chillies) en daar konden we douchen. Ik was namelijk niet de enige die onder de poep zat.

Bij de locatie hebben we lekker geluncht en gedoucht. Wat was dat lekker zeg! Ook de hutjes waar we nu in verbleven waren echt super luxe in vergelijking met waar we eerst zaten. Iedereen was er echt super blij mee.

Om 2 uur vertrokken we richting de Nijl en daar hadden we een boottocht van 2 uur. Dit was echt vet. Je zag overal olifanten en nijlpaarden aan de kant of in het water en giraffen in de verte. Echt super gaaf! Met de boot gingen we richting de watervallen en daar stopten we met de boottocht en van daaruit gingen we de watervallen beklimmen. Dit was weer lekker zwaar natuurlijk en bloedheet. Maar het was het zeker waard want wat een uitzicht hebben we daar gezien! Je kon echt zo dichtbij komen ook zonder dat er hekken langs de kant stonden. Dit was echt super mooi.

We gingen versleten terug naar de locatie en daar hebben we met zn alle gegeten en hebben savonds bij een kampvuur gezeten. Op een gegeven moment zei iemand: Hey the hippo’s are here. Wij gingen kijken en ja hoor er liepen gewoon nijlpaarden over het terrein tussen alle tentjes en huisjes beetje gras te grazen. Super vet! Er liep zelfs een heel kleintje bij, super schattig! Ook liepen er van die wrattenzwijnen over het terrein.

De volgende morgen moesten we om 6 uur weg richting de safari. Ontbijt kregen we ingepakt mee. Om 7 uur het veerpontje over waar 8 autos op konden.

Toen we aan land kwamen ging het dak van de auto omhoog en kon je rechtop staan in de auto. Ook kon je op het dak gaan zitten! We zagen na een paar minuten al gelijk een olifant en giraf staan. We hebben de hele big five gezien, de leeuwen, buffels, olifanten, neushoorn en zelfs het luipaard. Dit was echt uniek want de luipaard was bijna nooit zichtbaar. Dit was echt de meest toffe ervaring ooit!

Het was zo’n 6 uur rijden terug naar Kampala. Iedereen was kapot dus de meeste hebben wel geslapen!

Het waren echt 3 hele leuke dagen met veel ervaringen!

Zondag en maandag

Afgelopen zondag zijn we met zijn vijven wezen mountainbiken op een schiereiland in Lake Victoria. Dit was echt de meest zware tocht ever. Het was zo’n 25 kilometer door de bloedhitte en over hele steile bergen. Het was echt kapot zwaar, vooral omdat het ook geen geasfalteerde wegen waren, maar alleen maar zand en kuilen.

We vertrokken vanaf een hotel met een bootje. Al die mountainbikes erop gegooid en gaan. De tocht duurde zo’n 25 minuten. Toen hadden we er nog een soort van zin in.

Toen we daar aankwamen, gingen we al gelijk over allerlei smalle dichtbegroeide paadjes. Was best eng met al die kuilen en keien. Het waren ook steile afdalingen.

Tussendoor hadden we snel een Rolex gegeten en daarna nog een uur door tot de laatste stop. Volgens Frank hadden we een hele mooie omgeving, ik heb daar niet veel van gezien want ik was alleen maar gefocust op de weg.

Na die zware tocht gingen we weer met de boot terug. Toen werden we nog aangehouden door de waterpolitie omdat niemand reddingsvesten omhad. Ze waren overigens ook niet aanwezig.

Uitgeteld bestelde we een biertje. Hier gaan ze per halve liter. Wel vet lekker na zo’n vermoeide dag.

‘S avond lagen we allemaal om 9 uur in bed. We waren versleten!

Vanmorgen konden we uitslapen. Dat werd voor mij maar een uurtje of 8. Om 11 uur gingen we naar de souvenirmarkt. Vandaag mochten we eindelijk,zelfstandig, zonder Joris en Frank op stap! Wat een vrijheid ineens, Haha. Op de markt echt leuke dingetjes gekocht, er wordt ook van je verwacht dat je gaat afdingen. Soms waren ze toch best wel koppig hoor.

Na het shoppen gingen we lekker naar het zwembad bij een lekker luxe hotel. Dit was zo lekker en ontspannen! Heb echt genoten!

Na het relaxen zijn we met de boda terug gereden naar het guesthouse. Mijn bodachauffeur die ging heel de weg spookrijden. Echt doodeng!

Vanavond hebben we lekker pizza besteld en laten bezorgen.

Morgen gaan we voor 3 dagen op safari. De WiFi zal niet al te best zijn dus verwacht niet elke dag een blog.

1000 vingertjes en teentjes

Vandaag hebben we weer vrijwilligerswerk gedaan. We zijn naar het tienermoeders project geweest.

Om 8 uur sochtends gingen we weer met de boda naar het project. Het was bij een kerk op het terrein. Er waren al wat tienermoeders aanwezig met hun kindjes.

We gingen eerst alles versieren met slingers en ballonnen. Daarna kregen we een korte workshop koken van de vrouwen daar. Ze deden een soort banaan in bananenbladeren en die bonden ze helemaal dicht. Die werden gestoomd in een pan. Na het stomen kwamen die bollen er weer uit en moest je ze met je handen gaan kneden. Nou dat was echt bloedheet. Die vrouwen hebben echt vuurvaste handen. Af en toe met hun handen in koud water en toen weer verder. Daarna bond je ze weer dicht en werden ze verder gestoomd.

Daarna deden we snel een spel met wat moeders en kinderen. Het ouderwetse stoelendans! Super gezellig en de kinderen deden leuk mee. Daarna kregen we een soort doosje met allerlei vragen erin en die moest je doorgeven tijdens wat muziek. Als de muziek dan stopte dan moest je er een vraag uithalen en die beantwoorden.

De vragen gingen voornamelijk over sexualiteit en hoe je een zwangerschap kunt voorkomen. Dit was voornamelijk ook om de vrouwen bewust te maken.

Na de spellen gingen we weer een beetje koken. Nu moesten we steeds een kippenpootje in een bananenblad doen en daar ging een tomatensausje overheen als een soort marinade. Dit werd nog verder gegaard.

Aangezien de kerk midden in een sloppenwijk stond, gingen we een rondje doen door de sloppenwijk. Hier zag je het arme leven onder de mensen. “Huisjes” van golfplaten en kinderen die helemaal bevuild rondliepen. Alle kinderen waren wel heel blij om ons te zien. Ze kwamen aangerend en knuffelden je meteen. Best bijzonder als ze je helemaal niet kennen. Vol trots lieten ze ook hun “huisje” zien.

Ook zie je veel kinderen lopen met shirtjes die veel te groot zijn en die eigenlijk voor oudere kinderen bedoeld zijn. Maar ze hebben nu eenmaal niks anders. Dus ze trekken die met veel plezier aan.

Na de tour gingen we lekker lunchen. We moesten op een groot kleed zitten en daar werd je bord volgeschept. Dat is echt iets waar ik me steeds weer over verbaasd, ook al hebben de mensen het niet best je krijg echt altijd een groot bord eten. Het was ook echt lekker!

Na het eten moest er ook afgewassen worden. Zo’n vijftig borden met de hand afwassen. Was nog een best werkje.

Daarna hadden we een beauty uurtje voor de dames bedacht. We hadden van thuis wat maskers meegenomen en nagellakjes. Dit vonden ze echt geweldig. Ik heb ook alle kindjes een kleurtje gegeven. Ook de stoere jongens van 9 hadden rode nagels. Iedereen was enthousiast!

Toch blijft er ook een minder fijne kant aan zitten. Er liepen ook meiden van 12 en 15 rond die al een kindje hadden. Het meisje van 12 was helaas verkracht door haar broer en was zwanger geraakt. Ze was ook heel verlegen en maakte ook niet echt contact. Haar baby zat in een opvangtehuis. Was zo zielig.

Toch was het fijn om de meiden een leuke dag bezorgd te hebben.

Jinja

Vandaag beschrijf ik weer 2 dagen. Gister waren we al vroeg vertrokken naar Jinja. Het was ongeveer 3 uur rijden daar naartoe. Onderweg weer veel gezien, veel verkeer, veel (kleine) kinderen en veel “winkeltjes”. De rit was daardoor ook zo voorbij. 

Toen we aankwamen in Jinja hebben we eerst eens flink geshopt. In elk winkeltje werden we binnengelokt. Ook wordt je steeds aangesproken als: Hey my friend of Hey my sister. Ze hebben ook allemaal vrienden wonen in Nederland, zeggen ze en of ik ze ook kon. (Zo klein is Nederland dan ook weer niet).

Na het shoppen hebben we heerlijk geluncht en zijn daarna doorgereden naar de oorsprong van de Nijl. We gingen met een bootje over de Nijl. Dit was wel echt super mooi! Ook de verschillende soorten vogels zijn fantastisch mooi. 

Na de Nijl zijn we doorgereden naar de slaapplaats voor de nacht. Hier hadden we echt het mooiste uitzicht! Hier hebben we ook met alle meiden en Joris naar de zonsondergang gekeken. ‘s Avonds nog een spelletje gespeeld met iedereen en daarna slapen.

De volgende dag hebben we met zijn alle ontbeten en toen zijn Marlou en ik gaan paardrijden voor anderhalf uur! Dit was ook wel super vet hoor. Je liep echt door de dorpjes en de maisvelden en het laatste stuk liepen we weer langs de Nijl. 

Toen moesten we een half uur wachten voordat we opgehaald werden. Blijven toch Oegandezen... Daarna hebben Marlou en ik nog een massage genomen van een uur. Man man man dat was geen massage maar een marteling. Ze stond te rammen die vrouw, ook met die ellebogen te duwen in je rug. Nee was echt niet lekker en ontspannen.

Daarna heb ik wel heerlijk een warme douch genomen (eindelijk warm water!!). Daarna nog snel wat gegeten en toen terug gereden naar Kampala. Deze rit duurde wel echt lang want er stond echt mega veel file. 

Nog met iedereen wezen uiteten bij zo’n sjiek restaurant. Werden zelfs je tassen gecontroleerd en je werd gefouilleerd. Daar wel heerlijk gegeten en toen terug gegaan naar het guesthouse waar we vanaf het begin verbleven in Kampala. 

Morgen naar het tienermoeders project . Het is weer een andere blog dan normaal, maar dat is juist zo leuk aan deze reis om afwisseling te hebben.