Tacpac, zwemmen en lekker eten

Vandaag zijn we weer terug gegaan naar de school van de gehandicapten kinderen. Hier hebben we een tacpac sessie gedaan en zijn we ‘s middags met een paar kinderen wezen zwemmen. Vanavond hebben we heerlijk gegeten met alle vrijwilligers van doingoood bij de Italiaan voor een heerlijke pizza!

Vanmorgen mochten we een soort van uitslapen en werden we rond 10 uur verwacht op de school. Toen we daar aankwamen werden we al vrolijk begroet door alle kinderen. Ze herkenden ons nog van afgelopen maandag.

We begonnen met een tacpac sessie. Hierin werden 6 kinderen op een matje gelegd en hun bovenlichaam werd ontbloot. Een tacpac sessie houd in dat je met bepaalde materialen de zenuwbanen van de kinderen stimuleert. Je gebruikt bijvoorbeeld een zacht sponsje en daarmee ga je wrijven over het lichaam voor het kind. Dit onder begeleiding van wat muziek. Je praat ook niet tijdens de sessie maar maakt alleen maar oogcontact.

Ik had echt een geweldig kind tijdens de sessie. Hij reageerde overal zo leuk op en vond het ook geweldig. Dit was een zeer intiem 1 op 1 contact moment.

Daarna kregen we lunch en toen begon het echt te hozen. Het kwam met bakken uit de lucht.

Toen het wat droger was gingen we naar het zwembad. Er gingen 10 kinderen mee en toen de rest eenmaal door had dat zij niet mee mochten kwamen de tranen wel tevoorschijn.

Bij het zwembad ging iedereen erin en de kinderen hadden de leukste tijd. Schateren en gieren in het water. Helaas was het nog best fris voor ze omdat de zon niet meer scheen. Ze gingen ook snel weer terug op de kant.

Toen ze weer terug op school waren, gingen wij weer terug met de boda naar ons guesthouse. Hier hadden we een uur om te douchen en om te kleden. We gingen namelijk uiteten met alle vrijwilligers uit de buurt.

We gingen heen met de boda. Nou dat was me een ervaring hoor. Het was zowieso een soort van spits uur. Nou ik heb echt bijna in Mn broek gescheten van angst. We vetrokken met de gehele groep tegelijk en na een paar honderd meter sloeg mijn boda natuurlijk weer een andere richting in. Die van mij ging gewoon even snel tanken?. Ik helemaal achterop geraakt natuurlijk. Toen we weer verder reden kwam het enge gedeelte. Overal stonden wel soort van verkeersregelaars, maar mijn bodachauffeur had daar weer lap aan natuurlijk. Reed gewoon door rood en reed over de stoep enzo. De mensen hier vervoeren echt de stomste dingen op de boda. Ik zag een man met gewoon een autobumper achterop pf ze rijden met een complete autobandenset. Ja echt gekkenhuis hier. Dat je voor rood moet stoppen? Nee daar doen ze hier niet aan. Die kleuren zijn leuk, maar we gaan ons niet aan de regels houden natuurlijk. Eindelijk kwamen we aan bij restaurant Mediterraneo, hier heb ik na 5 dagen rijst eindelijk een heerlijke pizza gegeten!!

Morgen gaan we geen vrijwilligerswerk doen, maar gaan we twee dagen naar Jinja. Hier gaan we met een bootje over de Nijl en we gaan excursies doen. Maar daar over later meer.

Straatjongeren

Vandaag gingen we weer naar ons tweede project om vrijwilligerswerk te gaan doen. Dit keer naar de straatjongeren van Kampala. Hier komen de straatjongeren tussen de 6 en 16 jaar naartoe tussen 9 uur en 14 uur. Hier krijgen ze normaal gesproken een ontbijt, wat onderwijs en een flinke lunch, daarna gaan ze de straat weer op.

Vandaag stonden we weer om 7 uur op. Het ontbijt komt inmiddels wel mijn neus uit! Iedere dag is het een boterham met pindakaas of pasta. Verder beleg hebben ze hier niet. (Balen). Dat worden drie láange weken.

Daarna gingen we weer op de boda richting het project. Blijft toch wel een hele ervaring! Ik zat bij diezelfde man als gister en hij herkende mij zelfs ook! Ik moest ook persee bij hem achterop zitten.

Toen kwamen we aan op het project. De jongeren waren er al en waren bezig met bijbel lezen en bidden. Wij kregen ondertussen een rondleiding over het project. Er waren twee (school)lokalen en een eetzaal.

Wij hadden wat spellen bedacht die wij met de kinderen zouden doen. Ik had een zak met spekjes mee en daarmee gingen we spekhappen. Ze vonden het ge-weldig!!

Daarna hadden we een verf- en kleur uurtje. We hadden vingerverf meegebracht en kleurboeken. Ze vonden het super leuk en ik heb ze ook echt niet gehoord. Zelfs de jongens van 15 waren allerlei kleurplaten aan het kleuren. Ook grappig om te zien dat alles wat ik verfde (yep, ik heb ook gekleurd en geverfd) zij ook na gingen doen.

Daarna hebben we de Chinese muur gespeeld en Anne-Maria koekoek. Je zou denken dat ze dat super kinderachtig vinden, maar hun vonden het allemaal zo leuk!

Daarna gingen we nog wat dansen en kwamen de bellenblazen uit onze tas tevoorschijn. Ze hebben de rest van de tijd alleen maar bellen geblazen. Ze zijn echt zo tevreden met alles wat je hen geeft en biedt. Ook als je het vergelijkt met de Nederlandse kinderen. Een Nederlandse jongen van 15 zal niet zo snel met een bellenblaas rondlopen, maar zijn alleen maar tevreden met de nieuwste editie van FIFA.

Na al dat dansen en spelen kregen ze de lunch. Toen werd Isaac naar voren geroepen en die bedankte ons voor het komen en de leuke dag die ze gehad hadden. Hij bedankte de vrijwilligers voor het werk wat ze leverde en de kokkin voor het eten. Het was echt een tranentrekker. Het kwam echt uit de grond van zijn hart.

Ze kregen een diep bord met daarin echt mega veel rijst, een aardappel, een grote schep bruine bonen, een stukje vlees en kool. Het was een diep bord met echt een grote berg erop. Echt alles ging op! Toen ze nog meer mochten ging ook dat op of ze verdeelde het onder elkaar. Als er toen nog over was, zag je de boterhamzakjes tevoorschijn komen en schepten ze daar al het overgebleven eten erin. Dit was namelijk hun laatste maal van de dag, dus bewaarde ze dat voor vanavond. Echt bizar om te zien hoe hun daarmee omgaan.

Wat wel echt super aandoenlijk was, was dat de kleine Santos van anderhalf jaar zijn bord na het eten terug bracht naar de keuken.

Toen alles opgeruimd was, was het tijd om te gaan. De jongeren gaven ons allemaal een hand en zeiden: “thank you for today”. Zo ontzettend dankbaar waren ze.

Toch was het heel dubbel om weg te gaan, omdat je weet dat wij terug gaan naar ons guesthouse. De jongens daarin tegen gaan de straat op en dan hoop je maar dat ze voor vannacht een goede slaapplek kunnen vinden en dat ze het overleven. Want ‘s avond is het echt gevaarlijk in Kampala.

Op dit project hebben we ook kleding achtergelaten voor de jongens. Hier zullen ze ontzettend blij mee zijn, aangezien de kleding nu allemaal gaten, vuiligheid en afgescheurde mouwen of broekspijpen bevatten.

Dit was wel een hele indrukwekkende dag voor ons allemaal.

There is ability in disability

Vandaag zijn we naar ons eerste project geweest waar we vrijwilligerswerk hebben gedaan. We zijn naar Kampala school of physically handicapted geweest. Hier verblijven 170 kinderen die een lichamelijke, maar ook mentale handicap hebben.

De heenreis was al een hele grote ervaring. We gingen namelijk met de bodaboda. Dit is een scooter waar je bij de bestuurder achterop gaat zitten en die jou dan naar je bestemming brengt. Wij zagen ze al geregeld rijden en waren door hun manier van rijden een beetje angstig om achterop te springen. Maar goed Frank en Yoris gaven ons geen keus en stuurden ons met een veel te grote helm achterop de boda.

Aangezien er overal gaten, kuilen en mega grote hobbels in de weg zitten was dit een typisch Oegandees ritje. Rakelings langs auto’s en stoepjes en bijna uit de bocht vliegende snelheden. Het schijnt te wennen volgens Yoris....

Na de rit kwamen we aan op de school, niemand van ons was nog nooit zo geweldig begroet en ontvangen als daar. Ze kwamen gelijk naar ons toe, wilde ons knuffelen en pakte onze hand. Het was hartverwarmend! Toch voelde het op sommige momenten ongemakkelijk, omdat ik het in Nederland niet echt gewend ben.

We kregen een rondleiding over het project. Het was een andere dag dan normaal, want ze waren alles aan het schoonmaken voor het hoge bezoek wat ze morgen verwachten. Namelijk mensen vanuit de VN. Alle lokalen werden van top tot teen aangepakt en iedereen hielp mee.

Maar je zag ook echt allerlei kinderen met handicaps. Kinderen zonder benen of armen, kinderen met verbrandde lichaamsdelen, kinderen met het syndroom van down, kinderen met authisme (ja dat wordt hier gezien als handicap), kortom er liep echt vanalles rond in allerlei leeftijden.

Na de rondleiding gingen we twee uur lang knutselen met zo’n 70 (!) kinderen. We hadden zelf allerlei stiften, kleurpotloden, stickers en papier meegenomen. Het was een mega grote drukte, maar wat vonden de kinderen het leuk! Ze kwamen naast je zitten en je moest iets tekenen of hoedjes vouwen voor ze. Ook de meegebrachte ballonnen en muziekbox waren een groot succes, vooral toen ze ontdekten dat je die ballonnen ook stuk kon trappen.

Na de knutseluurtjes gingen we met 6 kinderen naar de locale markt in de buurt. Hier gingen we boodschappen halen voor het gerecht wat wij gingen koken s’middags. We reden in een soort taxibusje (oud VW-busje) daar naartoe. Waar normaal maar 8 personen in kunnen, gingen we vandaag met 17 (!!!) personen in dat busje. Als je denkt dat iets niet past, dan past het in Oeganda zeker wel.

Met de gekochte boodschappen gingen we s’middags Nederlands koken. En wat hadden wij bedacht, jawel spaghetti. Hoe Nederlands wil je het hebben. Het was een pasta vol met verse groenten. De kinderen hebben meegeholpen met snijden en klaarmaken en kregen daarna een bord met die Nederlandse spaghetti. Ze vonden het heerlijk en omdat we genoeg hadden kregen ze nog een beetje. Sommige likten echt hun borden leeg. Na het eten zei iedereen ook: “thank you for cooking, it was delicious”. Dat was toch wel leuk om te horen, vooral omdat we het moesten klaar maken in een overdekt stoffig hok, waarvan het bankje de snijplank was.

Nadat alles opgeruimd was gingen we met de boda weer terug naar het guesthouse. Het had heel veel geregend vandaag dus de wegen waren lekker glibberig. Nog enger dus achterop die boda.

Gelukkig heeft iedereen het overleeft en stond er een heerlijk bord met patat en lever voor ons klaar.....

Cultuurshock

(In deze blog bespreek ik 2 dagen)

Na een roerige nacht werden we om 6 uur (!) wakker gemaakt door zo’n 6 hanen in de buurt. Yep, dit gaat dus elke dag gebeuren. Wat een feest.

Na het ontbijt, waar niet heel veel keus uit was, hebben we elkaar wat beter leren kennen op het gezellige terras. Rond een uur of 1 nam Anne (de eigenaresse van het guesthouse) ons mee voor een korte rondleiding door de buurt. Dit was onze eerste echte kennismaking met Oeganda. We liepen langs locale supermarktjes en kraampjes langs de weg waar ze groente en fruit verkochten. Het voelde toch wat onwennig om zo bekeken te worden door de bevolking. Het is voor hun echt een ervaring om “witte mensen” te ontmoeten. Ze zwaaien en lachen graag naar je.

Na de korte rondleiding gingen we terug en om vijf uur kwamen Frank en Yoris. Zij zijn onze reisleiders deze reis en vertelden een hoop informatie over de reis. Het klonk allemaal al erg interessant en het enthousiasme steeg met de minuut.

Na het avondeten, wat zeer lekker was, hebben we de hele avond nog skip-bo gespeeld. Om 10 uur richting bed om ons voor te bereiden op de lange rondleiding door Kampala.

De volgende ochtend na het ontbijt begon het. Wandelschoenen aan, waterflessen mee, zonnebrand en een foto camera. Yep, we konden aan een 12 km lange wandeling beginnen langs alle highlights van de stad.

De eerste hightlight was langs een meer. Hier zag je van alles, mensen die kanoën over het groene water, mensen die schoenen poetsen, veel mensen die hun auto’s wassen met het groene water, maar ook kinderen die spelletjes speelde op een grote mesthoop tussen de koeien. Vele contrasten op een relatief kort stukje.

Verder zijn we langs het paleis gelopen, waar we ook weer een rondleiding kregen. Hier kregen we ook de donkere kant te horen van Oeganda, de corrupte bedoelingen en de martelingen door Idi-amin. Hier zagen we een soort bunker met verschillende kamers, waar mensen werden opgesloten en werden geëlektrocuteerd door een elektriciteits kabel die in het water werd gelegd. In die kamers zag je nog de hand- en voetafdrukken van gevangenen aan de muur. Ook namen die in de muur waren gegraveerd van gevangenen. Zeer indrukwekkend.

Na het paleis gingen we lunchen, een lokale lekkernij stond op het menu. De rolex. Dit is een soort pannenkoek met ei, tomaat en ui die je opgerold eet. Dit was zeer lekker en ik kan thuis vertellen dat ik een Rolex heb gekocht, Haha.

Daarna liepen we naar de grootste moskee. Hier werden we helemaal aangekleed met doeken over ons hoofd en om ons heen. Ook onze schoenen stonden in een kastje gestald. De moskee was wel echt groot en mooi vanbinnen, ook hebben we de minaret beklommen van 270 treden. Hier hadden we een prachtig uitzicht.

Daarna gingen we naar de lokale markt waar ze alles verkochten, van fruit tot kruiden, van kippen tot tweede hands kleding. Hier werden we echt erg aangekeken en begroet. Iedereen wilt je een boks geven of een hand, ik ben zelfs 2 keer ten huwelijk gevraagd! Dit aanbod heb ik toch maar vriendelijk afgewezen. Dit was wel het meest indrukwekkende stuk. Ook jongens van 10 jaar die om het hoekje lijm aan het snuiven waren. Ook de drugs lucht rook je geregeld.

Na die lange tocht gingen we met een soort taxibusje terug naar het guesthouse waar we ons avondeten kregen.

Vanavond vroeg naar bed om morgen naar ons eerste project te gaan om daar vrijwilligerswerk te gaan doen. Zin in!

De reis

Nou daar sta je dan, vol adrenaline op het treinstation in Brussel te wachten tot je de trein in mag. Het was zeer vroeg toen we vertrokken vannacht, half vier. Niet bepaald iets voor mij.

Laatste groet aan mijn moeder en daar ging ik dan, helemaal alleen op weg naar dat verre Afrika. Stiekem was ik toch wel een beetje zenuwachtig, drie weken lang weg van huis en optrekken met 5 andere meiden die ik niet kon. Hoe zou dat gaan?

Op Schiphol kwam ik gelukkig snel door de koffercontrole en douane heen. Nu eerst de meiden ontmoeten en dan afwachten op dat moment dat je mag boarden.

Dat moment van boarden kwam al snel en toen kwam de lange zit van bijna 11 uur. Eenmaal in Entebbe geland rook je de kruiden al bij het moment van uitstappen. Ook de muggen heette je van harte welkom.

Na de visa controle stond daar Charlie, de taxichauffeur die ons naar het huis zou brengen waar we gaan verblijven. De autorit zelf zal ik niet snel vergeten. Man man man wat stond ik een angsten uit. Ik heb geen enkel verkeersbord gezien en verkeersregels zelf hebben ze nooit geleerd. Iedereen rijdt op een onverlichte weg met groot licht, zelfs tijdens het passeren. Mensen en dieren die ineens oversteken, grote gaten in de weg en scooters met 3 man achterop die aan de verkeerde kant inhalen. De enige die lol had was Charlie, die vond al die bange gezichten maar al te leuk.

Eenmaal in het huis, hadden we een korte rondleiding gekregen en daarna gingen we al snel slapen. Met zes meiden op de kamer, een soort kampgevoel van vroeger. Morgen zien we Oeganda bij daglicht, spannend!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Margaret